Antwerpen #1: Emily in Paris

Afgelopen week is het dan echt gebeurd. Met tranen in mijn ogen stond ik in mijn lege studentenkamer waar ik vier jaar lang heb gewoond. Ik laat mijn favoriete boekenkast achter, mijn heerlijk grote bed en mijn allerbeste vriendin. Ik ben verhuisd naar Antwerpen.

Elke keer als ik dat zeg, klinkt het nog een beetje raar, onwerkelijk zelfs. Ik ben verhuisd naar Antwerpen.

‘Waar woon je?’

‘Antwerpen.’

Ik voel mij een soort ‘Emily in Paris’ – een Netflix-serie die nog op mijn watch list staat. Helemaal alleen in een nieuwe stad. Hiervoor heb ik vier jaar middenin de weilanden gewoond in een stad die nog weleens een dorp wordt genoemd. Ik keek uit op koeien, geiten en paarden. De mestlucht die soms hangt ruik ik amper nog. Wat ik wel ruik: de stad. De zure pislucht van iemand die een week lang alleen maar pils heeft gedronken tegen de zijkant van een grote vuilcontainer. De smog en de patatlucht van de snackbar verderop. Maar ook: de geur van versgebakken brood van de Carrefour schuin tegenover mij. Nieuwe geuren van een nieuwe stad.

Verhuizen

Voordat ik het wist, was ik verhuisd. Er ging heel wat aan vooraf hoor. Halsoverkop naar Antwerpen rijden om kamers te bezichtigen, bijvoorbeeld. Maar ook het wegdoen van heel veel van mijn inboedel. Mijn kamer in Antwerpen is een stuk kleiner én gemeubileerd, dus waar laat je alles dan? Toen we alles ingepakt hadden om naar Antwerpen te rijden, was ik nog steeds bang dat het niet zou passen. Maar dat deed het. En daar gingen we, bepakt en bezakt, mijn witte omafiets met hawaii-slinger aan het stuur bovenop een aanhangwagen vol met spullen.

‘Daar gingen we, bepakt en bezakt naar Antwerpen’

Vergis je niet, ik ben een ervaren verhuizer. En mijn helpers (mijn vriend en mijn schoonvader) ook. Dus de daadwerkelijke verhuizing was zo gepiept. Om half acht ’s ochtends ging mijn wekker en een kwartier later stond ik met dozen te sjouwen of mijn leven er vanaf hing. We reden naar Antwerpen om daar vervolgens precies hetzelfde te doen. Om half twee ’s middags zaten we op het terras, twee huizen naast dat van mij. Ja, ik woon écht in de stad.

Wonen in de stad

De dozen hebben we gelijk maar zo veel mogelijk uitgepakt. En nu mijn spullen er staan, voelt het meteen als thuis. Mijn eigen gescoorde vintage tapijt ligt te stralen op de vloer, mijn vintage grijze kist pronkt erbovenop als tafel. Mijn kledingrek staat en mijn kleding hangt. Mijn okergele met donkergrijze stippendeken ligt op mijn eigen matras. Mijn plantjes staan. Tijd voor een nieuw thuis.

‘Mijn vintage tapijt ligt te stralen op de vloer’

Een thuis waar je voortdurend een sirene hoort loeien. Waar er altijd wel een cafeetje open is en je voor een drankje doen maar drie stappen uit je huis hoeft te zetten. Waar ik zo dichtbij de uni woon dat ik zelfs die wifi op mijn kamer ontvang. Waar een prachtig station is. Een winkelcentrum waar je zo inloopt. Een nieuw leven, in de bruisende stad.

Studeren in Antwerpen

Mijn plantjes heb ik maar extra water gegeven, want de komende weken leef ik nog als een nomade in Nederland. Met een tas met mijn meest dierbare spulletjes, een bigshopper met kleding en een rugzak gevuld zodat ik altijd en overal kan werken.

‘Ik leef als een nomade in Nederland’

Alhoewel, ik leef niet alleen als een nomade in Néderland. Eerst ga ik ook nog even op vakantie, met de benen omhoog, een zonnebril en een flinke klodder zonnebrandcrème op mijn neus. Na in één week slagen en emigreren, kan ik wel een vakantie gebruiken. Tijd voor een cocktail op een zonnig strand, daarna gaan we beginnen met studeren.

Santé!

Meer volgen over mijn studie in het buitenland? Volg mij dan op Instagram: @evacelineprins.

Headerfoto: A Lott Of Me